Pippi

‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!’. Ook al zou deze quote nooit uit de mond van Pippi Langkous, noch uit de pen van Astrid Lindgren gerold zijn, gebruik ik hem wel eens. Dat doe ik sinds we hem in een project omtrent dyslexiehulpmiddelen inzetten om zorg- en onderwijsprofessionals over barrières heen te brengen en zo met leerlingen met dyslexie aan de slag te gaan met hulpmiddelen.

Voor mezelf en ook voor mijn dochter – die een hoog Pippi Langkous-gehalte én dyslexie heeft – is het een helpende gedachte. Het herinnert er ons op de een of andere manier aan dat we moeilijke dingen kunnen doen, ook al vinden we die een beetje spannend.

Een tijdje geleden gebruikte ik de quote weer in een workshop over het inzetten van dyslexiehulpmiddelen en kreeg ik van een zorgprofessional de opmerking dat ze het niet eens was met de quote. Ik werd ook getrakteerd op enkele verbetersuggesties.

De eerste ‘overmoed is nooit goed’, klopt natuurlijk wel. Want stel nu dat je zegt: ‘Ik heb nog nooit een vliegtuig bestuurd, maar ik denk dat ik het wel kan’, is dat niet meteen helpend voor jezelf en je medepassagiers.  Maar als je nog nooit tegen je klasgenootjes hebt verteld dat je dyslexie hebt en aan de schoolpoort staat op de dag dat je het wel gaat doen, dan geeft dat kaartje in je broekzak misschien wel een overdosis moed, die je op dat moment nodig hebt om ervoor te gaan.

De tweede suggestie was ‘oefening baart kunst’. Maar wat als oefening nooit kunst baart? We hebben geoefend en geoefend en nog meer geoefend, maar kunst is het lezen nooit geworden. Kunst is er als ze een potlood in handen krijgt en er zo maar prachtige tekeningen en schetsen op het blad verschijnen. En die kunst ontstaat bij haar zonder oefening of training. Het is er gewoon. Fantastisch, toch? Ik denk dat ik in mijn praktijk ooit wel eens aan ouders gezegd heb: ‘Oefening baart kunst’. Dat ga ik dus maar niet meer doen.

Zoekend naar een alternatief dat in de buurt komt van Pippi’s vermeende woorden, laat ik ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’ voorlopig nog maar even hangen in mijn praktijkruimte.

Deze gastblog werd geschreven voor Balans Magazine 2 2023 van Balans, vereniging voor ouders

 
Vorige
Vorige

‘Shared decision making’ aan de keukentafel

Volgende
Volgende

Nesquick