Wat is ze stoer

Begin augustus. Vakantiehuisje van oma in Spanje.

Op het heetst van de dag zitten wij met de twee neefjes binnen aan de tafel. De neefjes verdiept in een honderden pagina’s tellend boek (iets over boomhutten en jagers als ik me niet vergis). Zij tekent.

Plots valt haar oog op een stripboek dat open op tafel ligt. Zij vraagt: ‘Mama, wil je dat blad eens voorlezen?’. Waarop het kleinste neefje zegt: ‘Waarom moet jouw mama dat blad voorlezen?’.

In de seconde die daar op volgt, stokt mijn adem in mijn keel, dreigt mijn hart uit elkaar te spatten en draait mijn brein op volle toeren. ‘Hoe kan ik haar hieruit redden?’ ‘Hoe kan ik haar beschermen?’

En terwijl ik daar nog volop mee bezig ben, hoor ik haar zeggen: ‘Omdat ik niet kan lezen!’. ‘Oh’, zeggen de neefjes en ze gaan verder met hun boek. Het is gezegd. Het is er uit.

Wat is ze stoer. Wat is ze dapper. Wat ben ik trots.